زمانی که درباره افراد خودشیفته صحبت می‌شود، ذهنمان به سمت افراد خودمحور و وحشتناکی می‌رود که از احساس همدلی با دیگران بویی نبرده‌اند. با‌این‌وجود، خودشیفتگی چیزی بیش از یک ویژگی شخصیتی غیرقابل‌تحمل است و در برخی موارد می‌تواند فوایدی نیز به همراه داشته باشد.
وابستگی، به معنی اتکای به دیگری، زیردست یا تابع کسی بودن، تعلق به چیزی یا کسی داشتن و تکیه کردن به دیگری برای درخواست حمایت یا کمک است، اما گاهی این خصوصیت تبدیل به نوعی اختلال می‌شود.
کارشناسان در ابتدا اختلال شخصیت مرزی را مرز بین اختلالات روانی شدید (جنون) و اختلالات اعصاب ملایم می دانستند و از آن به عنوان یک اختلال مشخص نام نمیبردند.
احدی بیگلو اختلال شخصیت وابسته را در خانم ها شایع تر دانست و گفت: ایجادمشکل در تصمیم گیری های مستقلانه، اضطراب وعدم مسئولیت پذیری، نیاز شدید و بیش از اندازه برای تأیید شدن نزد دیگران، نیاز شدید به مراقبت و حمایت، ترس از قبول مسئولیت و ایجاد مشکل در ابراز مخالفت در برابر دیگران و ناتوانی در انجام مستقلانه ی کارها از ویژگی های مهم شخصیت وابسته است.
الگوهای درازمدت و نسبتا ثابت رفتاری که افراد در موقعیت مختلف از خود نشان می دهند را اختلال شخصیت می گویند که این رفتارها با آموزش قابل اصلاح است.
